دستمال کهنه‌ای که در دست دارد، بچه‌ای که در آغوشش است و ظاهری نامرتب و سراسیمه، گوشه‌ای از سیمای یک زن متکدی در حین پاک کردن شیشه‌های یک ماشین برای کسب درآمد است.
علاوه بر این زنان، کودکان آنها نیز از مادر همین روش را یاد گرفته و در کنار او یا برای کمک به او به این کار اقدام می‌کنند. کاری که هم برای خود آنها و هم برای کسانی که شاهد آنها هستند، منظره خوشایندی ایجاد نمی‌کند. گاهی آنها برای اینکه کارشان گدایی خوانده نشود، مقداری خوراکی یا دستمال کاغذی به دست می‌گیرند و از دیگران عاجزانه تقاضای خرید می‌کنند تا به قول خودشان نان حلالی داشته باشند. آیا واقعا راه دیگری برای درآمدزایی وجود ندارد؟ گرچه شاید پاسخ این سوال برای کودکان اندکی دشوار باشد یا جوابی منفی داشته باشد اما برای یک زن توانمند که هم جسم سالم و هم روح و روان سالمی دارد، مشخصا به‌گونه‌ای دیگر خواهد بود. موضوع مهم در این رابطه این است که در قانون جمهوری اسلامی ایران تکدی‌گری جرم است؛ اکثرا متکدیان به‌ دلیل نیاز گدایی نمی‌کنند بلکه به‌ دلیل نبودن موقعیت کار، بی‌مهارتی ودر مواردی هم درآمدهای زیاد آن به سمت این کار می‌روند مثلا به گفته برخی مسئولان متکدیان تهرانی به‌طور متوسط بین 3 تا 7 میلیون تومان در ماه درآمد دارند که به علت کمک‌های دلسوزانه مردم تعداد آنها در حال افزایش است. مدیریت شهری روزانه 100 تا 150 گدا را از سطح شهر جمع‌آوری می‌کند که از این تعداد 50 درصدشان اصلا فقیر نیستند، 35 درصد به‌صورت خانوادگی و عمدتا از بیگانگان هستند و کمتر از 15 درصد این افراد واقعا فقیر هستند.
نسرین فقیهی در این رابطه با اشاره به چگونگی رسیدگی به وضعیت معیشت متکدیان زن و کودک و اینکه وجود این قشر در جامعه چه مشکلات اجتماعی و اقتصادی به همراه دارد، می‌گوید: تکدی‌گری در کلیه جوامع امری است ناپسند است و چهره خیابان‌ها و شهرها را برهم می‌زند و اینکه افرادی به این شکل چه نیازمند و چه سودجو در خیابان‌ها و شهرمان پراکنده هستند و عواطف افراد جامعه را هدف قرار می‌دهند، حسی بسیار منفی را در وجود همه ما پدید می‌آورد.
شاید در اکثر مواقع به اینکه آیا واقعا نیازمند هستند یا خیر فکر نکرده و کمک خود را دریغ نمی‌کنیم که البته بعد از آن، این اندیشه به ذهن‌مان راه می‌یابد که چرا دولت و مسئولان برنامه ویژه‌ای برای این منظور ترتیب نمی‌دهند؟